Trudno określić, kiedy dokładnie używanie komboloi przyjęło się w Grecji w rozpoznawanej do dzisiaj formie. Zdaje się, że tradycja ta upowszechniła się dopiero pod koniec XIX wieku.

Nazwa komboloi wywodzi się od dwóch słów kombos (gr. κόμβος) i lego (gr. λέγω), oznaczających „węzeł” oraz „mówić”, co zdaniem badaczy ma odwoływać się do prawosławnej tradycji odmawiania modlitw na każdym z węzłów greckich sznurów modlitewnych  nazywanych komboskinia (gr. κομποσκοίνια). Są one używane w Grecji do dzisiaj i tworzy się je z ciasno zawiązanych na sznurku węzełków, których liczba zawsze jest symboliczna i wskazuje, na przykład, na rzekomy wiek Chrystusa (33 węzły), dwunastu apostołów (12 węzłów), czterdziestodniowy post Jezusa na pustyni (40 węzłów) czy zesłanie Ducha Świętego  w 50 dzień od dnia Zmartwychwstania Chrystusa (50 węzłów). Taki sznur modlitewny zakończony jest zwykle krzyżem. Komboskinia znajdziemy w greckich domach i na lusterkach samochodów. Często noszą je ze sobą także prawosławni duchowni i rozmodlone staruszki. W ostatnich latach rozwinęła się również moda na komboskinia w formie bransoletek. Występują one w wielu kolorach i noszone są na nadgarstku przez osoby różnej płci i w różnym wieku, także te o bardzo swobodnym podejściu do religii czy nawet nie uznające się za osoby wierzące. Komboskinia są dla nich raczej formą swoistego talizmanu czy amuletu (gr. φυλαχτό). Taką funkcję może pełnić niekiedy także komboloi, na przykład, gdy koraliki zdobione są mati (gr. μάτι), czyli greckim okiem, które wedle ludowych wierzeń ma chronić przed zauroczeniem. Zupełnie innym rodzajem komboloi jest komboloi prosefhis (gr. κομπολόι προσευχής). Nie służy ono rozrywce, lecz modlitwie i wykonywane jest, między innymi, przez mnichów ze świętej góry Athos.